Volg je gevoel waar en wanneer het kan! Altijd!

Rien is 59 en ik ben al 20 jaar.
De voorgaande jaren waren leuk en gezellig. We maken samen veel dingen mee.
Gaan samen op reis of maken spontaan een autoritje van honderden kilometers.
Natuurlijk zijn er ook momenten dat het allemaal iets minder gaat maar die zie ik niet of wil ik niet zien.

Ik leer, groei en voel mezelf beschermd door en bij jou. Daarnaast ga ik mijn eigen weg.

Plotseling is het allemaal over. Het is voorbij. Ik zie je nog voor me met een traan op je wang.
Waarom? Wat kan ik doen om het ongedaan te maken?
Zeggen dat ik van je hou, dat ik niet zonder je kan en wil.
Het zal niets aan de situatie veranderen.
Ik wil het uitschreeuwen maar kan het niet. Niet hier, niet met al deze mensen erbij.
Mag dat eigenlijk wel? Zal ik het gewoon doen? Ja of nee?
En dan…… dan is het te laat. Jij bent weg. Voorgoed!

Iedereen gaat weg en ik blijf achter met mijn onuitgesproken gevoel.

In de jaren daarna gebeurt er veel maar mijn gevoel voor jou gaat niet weg.
Ook het knagende gevoel over het niet uitspreken van mijn liefde voor jou blijft.
Maar misschien wel juist daardoor sta ik nu in het leven zoals ik ben.
Wil ik er juist daarom voor zorgen dat andere mensen zonder spijt verder kunnen in het leven.

Nu, 26 jaar later, ben ik Amerata uitvaartzorg gestart.
Omdat ik anderen wil helpen om het definitieve afscheid van een dierbare zo te vormen dat er
geen spijtgevoelens achterblijven, zoals bij mij,
na het overlijden van mijn vader Rien.

Daarom staat Amerata voor: Alles Met Empathie, Ruimte, Ambitie, Tijd en Aandacht.

Gelukkig is er veel veranderd in de ‘uitvaartwereld’.
Er wordt niet meer alleen gewerkt naar wens en wil van de uitvaartondernemer.
Er mag meer en er kan meer.
Natuurlijk is het nog steeds mogelijk om voor een gebruikelijk afscheid te kiezen.
Maar een afscheid dat aansluit op het leven van de overledene als individu,
of aansluit bij je eigen wensen en ideeën,
maakt het verwerkingsproces mogelijk een stukje lichter en draaglijker.

Volg je gevoel.

Als mij toen verteld was dat ik mijn gevoelens had mogen uitspreken.
Dat er ook ruimte en tijd was om mijn verdriet te mogen delen.
Had alles er dan anders uitgezien?
Geen idee, misschien had ik het op dat moment niet eens gedurfd.
Ik was tenslotte pas 20.

Veel liefs,

Evelien Ponse